In memoriam: Dolf Risamena

Op veel te jonge leeftijd is afgelopen augustus onze dorpsgenoot Dolf Risamena overleden. Hij is 60 jaar geworden.

Dolf is in kamp Nuis geboren, en toen hij 3 jaar was, kwam hij met zijn ouders en zusjes wonen in Hoogkerk: in de Julianastaat (toen nog de Lijsterbesstraat) middenin de nieuwe Molukse Wijk. De wijk waar hij later in zijn leven weer naar toe zou terugkeren en waar hij ook een mooi boek over heeft geschreven: Verbroken Verleden… De Molukse gemeenschap in Hoogkerk 1961-2011.

Na zijn studie aan Ubbo Emmius in Groningen, waar hij Nederlands en Engels als hoofdvakken had, ging Dolf werken bij het Moluks Netwerk regio Noord als consulent Onderwijs. Met de decentralisatie van taken van de landelijke overheid naar de provincie kwam hij in 1996 bij SPRONG (later CMO Groningen) terecht als consulent. In die hoedanigheid was hij onder meer betrokken bij de ondersteuning van de Werkgroep Molukse Ouderen in Marum en bij een enquête om de woonwensen van Turkse ouderen in Veendam te inventariseren. Woon/zorgwensen combineren met cultuur, dat deed hij ook in de Initiatiefgroep Senang Bersama. Deze groep wilde voor Molukse en Indische ouderen een dagbesteding, waar meer aandacht zou zijn voor de cultuur en de geschiedenis van de ouderen. Deze dagbesteding is sinds 2004 bij de Heijmansstichting ondergebracht. Dolf heeft zich er tot op het laatst van zijn leven actief voor ingezet. Volgend jaar bestaat Senang Bersama 15 jaar. De initiatiefgroep heeft nu bij Dignis/Lentis in De Veldspaat zijn plek gevonden.

Ook is Dolf jaren actief geweest in het bestuur van de Molukse zelforganisatie Soeka Moelia en later TOMA in Hoogkerk.

Na de dood van zijn moeder in 2008 gaat Dolf weer terug naar zijn ouderlijk huis in de Julianastraat en blijft daar wonen tot hij overlijdt. Steeds meer voelt hij zich betrokken bij de wijk en gaat zich hier ook voor inzetten. In 2010 besluit hij om zijn baan op te geven en voor zichzelf te beginnen; hij start zijn eigen bedrijf en doet opdrachten voor verschillende instellingen. Hij wordt gevraagd om een wijkvisie te ontwikkelen voor de Molukse wijk in Hoogkerk. De afgelopen jaren ondersteunt hij ook de Huurdersvereniging in de wijk in hun communicatie met de woningbouwcorporatie. Hij begeleidt de benoeming van een Bouwcommissie in de wijk en ondersteunt de leden bij de voorbereiding van hun overleg met de corporatie. Hij maakt toewijzingscriteria voor de huisvesting in de Molukse Wijk. Hij treedt niet op de voorgrond, maar is de stille kracht, die het als zijn opdracht ziet om de mensen in de wijk te helpen hun situatie te verbeteren. Dat ook de wijkbewoners hem zo zien, getuigt het voorval dat hij in maart dit jaar nog wordt opgehaald door een lid van het wijkbestuur om een plotseling oplaaiend conflict tussen wijkbewoners in de kiem te smoren: dat lukt. Hij zocht altijd de verbinding en liet daarbij iedereen in zijn/haar waarde.

Hij speelde op de achtergrond een steeds belangrijkere rol in de wijk, maar ook voor Hoogkerk zette hij zich in. Hij was een tijd voorzitter van het bestuur van het Hart van Hoogkerk, dat de culturele programmering van de Theresiakapel verzorgde. En bij zo’n gelegenheid vond Dolf het ook leuk om de artiesten, die er optraden, even op zijn eigen wijze te introduceren. Want Dolf was zelf ook van de cultuur: hij speelde gitaar, zong, schreef liedjes ( één ervan werd nog op de herdenkingsdienst gespeeld: De ideale vrouw), schilderde en was heel vaardig met de pen. Hij verzorgde de tekst en de redactie van Surat Berita (berichten uit de wijk) en scheef columns die tot nadenken stemmen, bijvoorbeeld: De onvergetelijke Soldaat, over oom KNIL en opa KNIL. En hij vergat nooit zijn Molukse roots. Het is jammer dat hij de voorstelling De Andere Kant niet meer heeft kunnen meemaken; hij zou er zeker van genoten hebben… Hoogkerk, en in het bijzonder de wijk, zal hem missen.

Dolf laat twee dochters na.

Reacties