Getalenteerd gitarist met Moluks-Hoogkerkse roots

Foto kop: QuickSilver Radicals, met tweede van links George Sopacua

31 Oktober optreden van George Sopacua met band

Door Rutger Noordam

Op donderdagavond 31 oktober komt George Sopacua met zijn band QuickSilver Radicals optreden op de ijsbaan in Hoogkerk. Het jubileum van 30 oktober tot 2 november, Hoogkerk 50 jaar dorp in de stad, kent een paar artiesten met een intrigerend achtergrondverhaal. George Sopacua is één van hen. Tijd om hem voor een interview op te zoeken bij Muziekschool ‘Vrijdag’, waar hij leraar gitaar is.

Naast zijn drukke baan als leraar op de Muziekschool en op basisscholen, wordt al snel duidelijk dat hij er een heel actief en veelzijdig muzikaal leven op nahoudt. George Sopacua: “Het zijn wel lange dagen en korte nachten, ben voor mijn werk eigenlijk altijd op stap, door het hele land.  Ik speel heel veel jazz, pop, funk & soul, dan weer als duo-werk met zangeres, dan als jazz-trio of als kwintet met trompet en saxofoon. Ik zit ook al zo’n dertig jaar in de Eemsmond Big Band, die heel wat artiesten hier naartoe haalt.”

Wat is QuickSilver Radicals voor band, waar je mee gaat optreden in Hoogkerk?
“Dat is een band van familie en vrienden. We spelen moderne pop, de betere funk, soul, latin, R&B tot een beetje rock-achtige dingen aan toe, eigenlijk een heel breed scala aan stijlen, maar wel lekker dansbaar. Het wordt 31 oktober gewoon knallen, geen genade, dansen!”, zegt hij met een grote grijns.

Waar is ooit je muzikale belangstelling mee begonnen?
Voor het antwoord op die vraag komt eerst een onalledaags verleden voorbij, waar kinderen van Molukse ouders, die in de jaren ’50 naar Nederland kwamen, mee te maken kregen. Door de Nederlandse regering werden ze ondergebracht in kampen, die niet zelden ook berucht waren vanuit de Tweede Wereldoorlog.  George Sopacua: “Ik ben geboren (1961) en getogen in Schattenberg, Kamp Westerbork, de eerste vier vijf jaar van mijn leven. Detail, onze familie zat in het barakje waar eerder de weeskinderen zaten, en bleek, dat was naast de barak waar Anne Frank had gezeten. Mijn oudere neef had daar een akoestische gitaar, dat maakte indruk, ik probeerde er wel geluid uit te krijgen. Daarna verhuisden we naar Assen naar een stenen huis met trap, ik wist niet wat ik zag. In 1969 kwamen wij wonen in de Molukse wijk in Hoogkerk, waar ik 17 jaar gewoond heb. Eerst woonden we een jaar bij familie in, waar ze gitaren hadden. Zo is het begonnen, met een beetje pielen op de gitaar. Net als al mijn broers ben ik als autodidact begonnen, ik speel nu gitaar, bas, drum en saxofoon. Al mijn zussen hebben altijd gezongen. Dan zeiden we: ‘Gaan jullie maar zingen, dan spelen wij wel wat’, zo begon dat op de slaapkamer. Naast mijn familie was er ook wijlen Piet Gaspersz in Hoogkerk, dat was één van mijn voorbeelden, hij studeerde klassiek gitaar. Toen ik eindelijk les begon te nemen moest ik ook in militaire dienst, dat kwam heel slecht uit. Zou ik ooit de draad weer op kunnen pakken daarna? Dat is toch gelukt, als late leerling ben ik op het Conservatorium in Groningen begonnen en daar heb ik de vakopleiding afgemaakt”.

Bekende Nederlandse artiesten
Altijd bescheiden en aimabel zal hij niet gauw opscheppen over zichzelf, al hoor je direct op het podium dat je met een klasse gitarist te maken hebt. Afgelopen jaren heeft hij met heel wat bekende Nederlandse artiesten samengewerkt, hij noemt onder meer Anita Meyer, Franklin Brown, Lee Towers en Laura Fygi, maar ook met iemand als Jan Akkerman, daar deed hij toen als aankomend muzikant een uitgebreid project mee. “Een internationale grootheid, een eer om met hem samen te spelen, maar het was heel relaxed, fijn om mee samen te werken, ook muzikaal.”

Heb je bij dit alles nog wel tijd om les te geven?
“Ja, dat lukt allemaal nog, maar het is ook belangrijk. Heel veel mensen zijn muzikaal zonder dat ze het weten. Je kunt het niet benoemen, maar je weet meer en je kan meer dan je denkt. Ik zeg altijd: ‘Kinderen, jullie kunnen véél meer dan jullie weten!’. Ze vinden het vaak best wel spannend, maar laat ze maar ontdekken. Muziek is een verbindend iets, muziek is eigenlijk een taal die je onbewust met elkaar spreekt, je begrijpt elkaar zonder woorden.”

***

Kijk hier voor het volledige programma van het jubileum Hoogkerk 50 jaar dorp in stad en Let’s Gro Hoogkerk.

Reacties